بهبود پایداری مسیر در شبکه سیار موردی مبتنی بر منطق فازی

شبکه های بی سیم از نقطه نظر معماری، به دو دسته ی شبکه های دارای زیرساخت و شبکه های بدون زیرساخت تقسیم می شوند. از جمله شبکه های بدون زیر ساخت می توان به شبکه سیار موردی اشاره کرد. شبکه مذکور از تعدادی گره سیار که به صورت موقت یک شبکه را تشکیل می دهند ایجاد می گردد. از آنجا که این شبکه ها به زیر ساخت احتیاجی ندارند لذا استفاده از آنها بسیار رایج شده است. امروزه با توجه به افزایش استفاده از شبکه های سیار موردی، دامنه درخواست سرویس ها گسترده تر شده است و لازمه ارائه این سرویس ها، به وجود آوردن بستری مناسب برای تضمین کیفیت سرویس می باشد. ایجاد بستر مناسب، به معنای کشف مسیری است که توانایی ارائه سرویس مناسب را داشته باشد. از آنجا که همبندی شبکه سیار موردی بر پایه فاکتور های متعددی همچون مدل ترافیک ، پایداری لینک و تحرک گره ای تعیین می شود؛ همه این فاکتور ها در ارتباط با هم اند و برای تعیین یک مسیر بهینه در نظر گرفتن تنها یک یا دو پارامتر کافی نیست. بنابراین: در این پایان نامه ابتدا به بررسی جامع پروتکل های مسیریابی و چگونگی عملکرد آنها پرداخته شده است. سپس با استفاده از منطق فازی و با درنظر گرفتن پارامترهای مختلف از جمله فاصله گره ها و سرعت حرکت گره های همسایه نسبت به هم، میزان انرژی هر گره و تعداد پرش سعی در ارائه الگوریتمی کارامد با هدف انتخاب استوارترین مسیر انتقال داده، شده است. نتایج شبیه سازی شده در نرم افزار opnet نشان می دهد که الگوریتم پیشنهادی، در مقایسه با الگوریتم های dsr و ssr میزان تاخیر انتها به انتها و میزان مصرف انرژی را کاهش می دهد و همچنین نرخ تحویل بسته را افزایش می دهد.